CPV Nedir?
Köpeklerin minute virüsü (CMV) ya da köpek parvovirüs tip-1 (CPV-1) ilk kez 1967 yılında sağlıklı köpeklerin dışkısından izole edilmiş ve bu virüs günümüzdeki köpek parvovirüsünden (CPV-2) farklı olarak tanımlanmıştır.
CPV-2 antijenik olarak CPV-1’den farklıdır ve dünyada pandemik şekilde köpeklerde hemorajik enteritislere ve myokarditlere sebep olmaktadır. Sadece yavru köpeklerin CMV (CPV-1) ile enfeksiyona duyarlı olduğu bilinmektedir. Duyarlı yavrular doğal oro-nasal yol ile enfekte olurlar. Bunun dışında direkt bulaşma söz konusu değildir. CPV-1 yavru köpeklerde hafif seyirli enteritislere, lenfadenitlere ve pnömonilere sebep olabilmektedir.
Köpek parvovirüs-2 ilk kez 1978 yılında Amerika’da ortaya çıkmıştır ve CPV tip 2 olarak adlandırılmıştır. CPV-2’nin ortaya çıkışından sonra çok hızlı bir şekilde tüm Dünya’da görülmüş ve CPV virüsü endemik bir şekilde evcil ve vahşi köpek popülasyonu için önem kazanmıştır.
Hangi tür ve yaş için risk fazladır?
Yavru köpeklerin hastalıktan etkilenme olasılığı yüksek olsa da herhangi bir yaştaki aşılanmamış köpek CPV ile enfekte olabilir. Köpek parvovirüsü enfeksiyonu, tıpkı kedi panleukopenisinde olduğu gibi kedilerde ciddi hastalığa ve ölüme neden olabilir.
CPV ile enfekte olmuş köpekler özellikle yavru kedi veya aşılanmamış yetişkinlerle birlikte barındırılmaz. Kedi panleukopeni için modifiye canlı aşılama, kedilerde CPV enfeksiyonuna karşı çapraz koruma sağlar.
Aşılama.
Aşılama, parvovirüsün önlenmesinin temel taşıdır. Bugüne kadar yapılan araştırmalar, şu anda mevcut aşıların, parvovirüs 2c dahil olmak üzere bilinen tüm parvovirüs suşlarına karşı koruma sağladığını göstermiştir.
4 haftalıktan büyük tüm köpekler ve köpek yavruları, yaralı veya hafif hasta olanlar da dahil olmak üzere aşılanmalıdır.
Hamile köpeklere aşı kaynaklı abort riskine karşı aşılamama kararı verilirse, enfeksiyona karşı bu köpekler dikkatlice mekanik olarak izole edilmelidir. Maternal antikor, 16 haftanın altındaki yavru köpeklerde aşılamaya etki edebileceğinden, kolayca temizlenen ve dezenfekte edilen alanlara yerleştirildiklerinden emin olarak mekanik olarak maruz kalmaya karşı korunmaları gerekir.
Tanıma ve Teşhis
Bağırsaktaki CPV çeşidi, hayvanların besinleri emme yeteneğini etkiler. Bu, enfekte bir köpeğin hızla susuz kalacağı ve zayıflayacağı anlamına gelir.
Bağırsak CPV'nin birincil semptomları arasında bunlarla sınırlı olmamakla birlikte şunlar bulunur:
Anoreksiya / şiddetli kilo kaybı
Kanlı ishal
Öksürme
Ateş
Letarji
Ağrı, özellikle karın dokunulursa
Hızlı kalp atımı
Kusma
Gözlerin ve ağzın ıslak dokusu kızarır ve iltihaplanır
Nadir CPV vakalarında bir köpek, yüksek ateşten ziyade hipotermiyle tutarlı semptomlar gösterebilir. Kardiyak CPV oldukça nadirdir ve genellikle sadece kalp kaslarına saldırdığı çok genç yavrularda görülür. Kardiyak CPV neredeyse her zaman ölümle sonuçlanır.
CPV teşhisi çok zor değildir. Mükemmel olmasa da dışkı ELISA testlerinin yakın zamanda ortaya çıkan suşlar için bile oldukça spesifik ve hassas olduğu bildirilmektedir. Dışkı örnekleri PCR için bir laboratuvara gönderilebilir; bu yöntem CPV enfeksiyonunu saptamaya duyarlıdır.
Tedavi
CPV'nin kendisi için bir tedavi yoktur, ancak bunun yerine tedavi, semptomları hafifletmek ve bakteriyel enfeksiyonlar gibi diğer sorunların önüne geçmeyi içerir. Bu tedavi genellikle hastane ortamında yapılır ve intravenöz sıvı tedavisi, beslenme tedavisi, hastalık karşıtı ilaçlar, antibiyotikler ve antelmintikleri içerebilir.
CPV ile enfekte olmuş hayvanların tedavisi, ancak, nüfusun geri kalanının riske girmeyeceği, personel ve veteriner gözetiminde ve hastayı izole etmek için yeterli imkanların mevcut olması durumunda yapılmalıdır.
Yavruların az gelişmiş bağışıklık sistemleri sayesinde daha düşük bir sağkalım oranı vardır. Yetişkin köpekler için hayatta kalma oranı genellikle %70 civarındadır. Hayatta kalamayan köpekler genellikle sekonder bakteriyel enfeksiyonlara, şiddetli dehidrasyondan organ yetmezliğine, bağırsak kanamalarına veya kan dolaşımındaki toksinlerin bir sonucuna yenik düşerler.
Kaynak:
https://www.uwsheltermedicine.com/library/guidebooks/canine-parvovirus